Bende derdimi anlatayım depresyondan çıkamıyorum çünkü. Doğum yapacağım gün eşim işlerle ilgilendi ameliyata giriyorum baktım arkamda kimse yok zaten toplamda 4 kişi gittik. Neyse dedim çıktık bebek inliyor gazlı doğmuş meğer sonrasında sabaha kadar ilk günden uyumadı. Sabah eve gideceğiz eşim uyuyakalmış telefonu açmıyor ağladım kavga ettim. Ertesi gün eve geldik bebek kusuyor gece boyu uyumadı ağlıyor annem yanımda kalmıştı gece bir uyandım annem bana bağırıyor baş belası doğurmuşsun yılan doğurmuşsun diye o an beynimden vurulmuşa döndüm aksi gibi anesteziden başım çatlıyordu ameliyatlı halimle çocuğu sallayıp uyutmaya çalıştım annem yattı. Ne yemek var ne bişey yapan. Gelen giden de bi halta yaramıyor ev darmadağın oldu. Annemin sözleriyle zaten benim depresyon başladı 5 yaşında kızım var bir de okula başlayacak diye anneme de git diyemedim annem günden güne beni bebeğime karşı doldurdu bebeğim kolik hiç uyumuyordu sabaha kadar kızımın ne yılanı ne şeytanı kaldı keşke olmasaydı dedirtti hatta ö*lmeyi istiyordum her gün göz yaşı döktüm ikide bir hastalandım stresten mastit olup durdum hamilelikte 10 kilo almıştım sonrasında 20 kilo verdim kaynanamgil zaten varla yok arasıydı 15 günlük lohusayken canları lahmacun çekti diye bana yaptırmaya geldiler bi güzel de yediler ablam var nadir geldi hepimiz aynı yerdeyiz küçğkcük ilçe de 5 dk lık mesafede herkes arabayla ama kimsem yokmuş annemin yaptıklarınıysa asla unutmayacağım çocuğuma karşı çok kötü şeyler düşündürttü bana Allah’a havale ediyorum herkesi…
Eşim ailesine kızdı ve konuşmuyoruz sonraki süreç nasıl olur ben nasıl davranmalıyım bilemiyorum hakkımızda hayırlısı artık
Çok zor zamanlardan geçmişsin gerçekten. İnsanın kendi annesinden böyle bir şey görmesi çok daha ağır olmuştur. Benim annem çok şükür destek oldu zaten o olmasa napardım bilemiyorum. Allah yardımcın olsun kolay şeyler yaşamamışsın her insan zorlanır böyle bir durumda. Çocukların için iyi olman gerek böyle düşün bence… Kimseyi de dinleme derim sadece kendin ve çocukların için doğru bildiğini yap derim.
Aklı olan kaynanası ile aynı evi geçtim altlı üstlü oturmayı dahi kabul etmesin. Maddi imkanımız kiraya çıkmaya elverişli değil diye ailesinin evinde oturmaya başladık. Onlar da alt kata indi. Lohusalık zamanında kaynanamın yaptıklarını asla unutamıyorum. Şunları bunları yaptı diye buraya yazıp sinirlerimi germeyeceğim gene ama artık eşimi de doldurmaya başladı. Çocuğu sevmeye geldiğinde asla kapıyı açmamazlık yapmadım, çocuğu parka götürmek istedi asla götürme demedim. Birkez bile sevmesine engel olmadım. Ama neymiş aşağı onlara inecekmişim. Telefonlarını açacakmışım. Açmıyorum ya açmıyorum. Açmak zorunda mıyım ben senin telefonunu. Gün içinde eşimi arıyor çocuğu getirmiyor karın diye. Kaldır kıçını çık yukarı sev. Evi bile temizleyecek halim olmıyor bide ayağına mı getireceğim çocuğu. Eşim de sinirlendi beni arama bi daha kübrayı ara eşek gibi açacak telefonu diyo. Oldu. Çıldıracağım ya.
Uyku gerilemesi mi yaşıyor karnı mı ağrıyor bilmiyorum 8de uyuyan çocuk 11de uyandı. Gün içinde çok yoruldum dinlemedim diye eşime al sen biraz salla uyutmaya çalış ben dinleneyşm dedim. Gitti hemen anasını aradı. Ya ben sana uyut yada oyalar demişim hemen bu annesine koşma durumu nefret ettiriyor beni ya.